W Kaliszu stanie figura Shirley Temple ZDJĘCIA

Na pomysł uhonorowania największej dziecięcej gwiazdy w dziejach kina wpadł Andrzej Banert, założyciel i właściciel Muzeum Osiakowskich w Kaliszu. – Dlaczego? Ponieważ w Kaliszu produkowana była lalka z podobizną Shirley Temple – wyjaśnia swoją inicjatywę Andrzej Banert.

Lalka powstała w fabryce Szrajerów, która działała od 1884 r. i przed wojną była jedną z czterech największych fabryk zabawek w Europie. Przedsiębiorstwo eksportowało swój towar do wielu krajów europejskich, Palestyny i obu Ameryk. - W 1934 r. fabryka Adama Szrajera podpisała kontrakt z wytwórnią Fox w Hollywood na wizerunek aktorki. Stawiając pomnik Shirley Temple, postanowiłem w ten sposób przypomnieć tę historię – dodaje.

Z początku myślał o Głównym Rynku lub ul. Kanonickiej. Nie dostał na to zgody. Stąd ul. Garbarska.  Shirley stanie przed wejściem do Muzeum Osiakowskich, w którym Andrzej Banert zgromadził sporą kolekcję przedwojennych lalek.– Przed wejściem znajduje się kamień milowy, na którym osadziłem kosz ze starego metalu, natomiast na górze jest łożysko, do którego pomnik zostanie przytwierdzony i będzie się kręcił – zdradza pomysłodawca. – Figura jest już prawie na ukończenie.

Wykonania podjął się rzeźbiarz Jarosław Romaniuk. - Historia pracy to dopasowanie do manekina pewnych elementów ubioru tancerki Shirley. Figura poddana została obróbce termicznej na gorąco; wykonałem rzeźbienie w styropianie (styrodur) dłutem, nożem termicznym - wyjaśnia.

Shirley Temple była największą dziecięcą gwiazdą w dziejach kina. W latach 30. ubiegłego wieku dzięki niej Hollywood przeżywało jeden ze swoich najlepszych okresów.

Urodziła się w 1928 w Santa Monica, w Kaliforni. Od trzeciego roku życia chodziła do szkoły tańca. W wieku 4 lat odkrył ją Charles Lamont, który był dyrektorem drugorzędnego studia Educational Pictures. Obsadził ją w serii zatytułowanej The Baby Burlesques. Naśladowała w nich takie gwiazdy jak Marlena Dietrich. Następnie wystąpiła w kolejnej serii - Frolics of Youth. Potem zagrała w swoim pierwszym ważnym filmie Stand Up and Cheer w 1934 r. Film od razu stał się przebojem, a Shirley podpisała siedmioletni kontrakt z Fox Productions. Nakręciła tutaj szereg popularnych obrazów, m.n: Mała Miss Marker, Złotowłosy brzdąc, Mały pułkownik, Biedna, mała dziewczynka, Heid, Mała Miss Broadway i Mała księżniczka. W 1935 dostała Nagrodę Specjalną Akademii. Jej zarobki sięgnęły ok. 300 000 dolarów za tytuł. W filmach często bywała sierotą, odnajdującą wspaniały dom lub dzieckiem wychowywanym przez jednego rodzica, którego kojarzy z nowym partnerem. Zawsze znalazł się w nich czas na parę scenek tanecznych czy piosenek. Partnerowały jej w rolach dorosłych największe ówczesne gwiazdy, jak choćby Gary Cooper, Carole Lombard czy Victor McLaglen.

Kiedy zaczęła dorastać, przeniosła się do MGM, gdzie nakręciła tylko jeden film. Następnie związała się kontraktem z Davidem O. Selznickiem i zagrała jako nastolatka w kilku jego produkcjach. Jednak żadna z nich nie odniosła większego sukcesu.

W 1945 wyszła za mąż za Johna Agara. Wystąpiła z nim w „Forcie Apaczów” w 1948. Rok później rozwiodła się z nim i poślubiła Charlesa A. Blacka. Miała dwie córki – Lindę (ur. 1948) i Lori (ur. 1952) oraz syna Charlesa (ur. 1954).

W 1950 definitywnie pożegnała się z kinem i przez kilka lat poświęciła się życiu rodzinnemu. Pojawiła się jeszcze w telewizyjnej serii „Shirley Temple's Storybook” (1958-59) i rozpoczęła karierę polityczną z ramienia Partii Republikańskiej . W 1976 w administracji prezydenta Geralda Forda  otrzymała stanowisko szefa protokołu. Przez długi czas pracowała jako ambasador Stanów Zjednoczonych, pełniąc tę funkcję na placówkach w Ghanie i Czechosłowacji.

W 1977 za całokształt twórczości otrzymała nagrodę od American Center of Films for Children. W 1988 opublikowała swoją autobiografię „Child Star”.

Shirley Temple zmarła w wieku 85 lat w swoim domu w Woodside, w otoczeniu rodziny i przyjaciół. Bezpośrednią przyczyną jej śmierci była przewlekła obturacyjna choroba płuc.

MIK, wikipedia.pl, fot arch. pryw. Jarosława Romaniuka, Muzeum Osiakowskich